پزشکی و سلامت

پزشک ابتدا در مورد سابقه خانوادگی و علائمی که تجربه می کنید سؤال می کند. همچنین ممکن است برای آزمایش رفلکس، حرکت چشم، عملکرد حرکتی، احساسات، هماهنگی و تعادل، یک معاینه عصبی انجام دهید.

اگر پزشک شما فکر می‌کند که ممکن است تومور پینه‌آل داشته باشید، ممکن است آزمایش‌های بیشتری را تجویز کند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ). MRI یکی از رایج ترین و ارجح ترین روش ها برای اسکن تومورهای ناحیه پینه آل است. آنها از آهن ربا و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از نخاع و مغز استفاده می کنند.

توموگرافی کامپیوتری ( سی تی اسکن). سی تی اسکن شکل دیگری از تصویربرداری است. آنها از اشعه ایکس و کامپیوتر برای ایجاد تصاویری از مغز استفاده می کنند تا پزشکان بتوانند تومور و ساختارهای اطراف آن را ببینند. 

بیوپسی پزشک شما می تواند تعداد کمی از سلول های تومور را برای معاینه بردارید. بیوپسی می تواند نوع و درجه تومورهای پینه آل را تعیین کند.

آزمایشات خون پزشک شما همچنین می‌تواند برای بررسی نشانگرهای بیوشیمیایی تومورهای پینه‌آل نمونه خون بگیرد. آنها همچنین ممکن است نمونه ای از مایع مغزی نخاعی شما را برای آزمایش بگیرند. 

انواع مختلف تومورهای پینه آل چیست؟

تومورهای پینه آل بسته به شدت و نقطه منشاءشان چندین طبقه بندی مختلف دارند.

تومورهای مختلف می توانند در ناحیه پینه آل مغز شروع شوند اما لزوما غده صنوبری را درگیر نمی کنند. با توجه به تنوع سلولی در این ناحیه، انواع مختلفی از تومورها می توانند ایجاد شوند:

تومورهای سلول زایا. تومورهای سلول زاینده یا ژرمینوما بیش از نیمی از تومورهای ناحیه پینه آل را تشکیل می دهند. برخی از این موارد عبارتند از تومورهای سلولی جنینی و کوریوکارسینوما که تمایل دارند بدخیم و تهاجمی تر باشند.

گلیوما . گلیوما مانند آستروسیتوم  تومورهایی هستند که از سلول های گلیال به وجود می آیند. آنها حدود یک سوم تومورهای ناحیه پینه آل را تشکیل می دهند.

دیگران. انواع دیگر تومورها مانند مننژیوما، گانگلیوگلیوما و همانژیوبلاستوما نیز می توانند ایجاد شوند، اگرچه آنها بخش کوچکی از این تومورها را تشکیل می دهند.

تومور پاپیلاری ناحیه پینه آل (PTPR). تومورهای پاپیلاری از سلول هایی که حفره های مغز و کانال مرکزی نخاع را پوشانده اند ایجاد می شوند. آنها به عنوان درجه 2 یا 3 WHO طبقه بندی می شوند و در بزرگسالان بیشتر از کودکان رخ می دهند.